Hace tiempo que no hablo, quiero decir, que no hablo por aquí. Justo el tiempo de ser madre. Curioso. El tiempo de ser madre se ha convertido en un tiempo de silencio público. De quietud en las redes. Justo el tiempo más agitado para mí. Justo el tiempo de dejar de ser dueña de mi tiempo. Justo el tiempo de dejar de ser yo para mí, para ser yo para otro y para mí.
Curiosamente, mi silencio no es pactado conmigo misma. Es un silencio lleno de plazos: mañana, mañana escribo. Y entre plazo y plazo el miedo a la página en blanco se convierte en pánico. “Ya no tengo nada de que hablar”, ya nada me parece tan importante como para compartirlo. Ya no soy la misma, pero sí. Plazos y más Plazos y sigo igual, sin más que decir.
Leo artículos pasados y no sé quien los escribió. ¿Fui, realmente, yo? Imposible, debió ser una impostora que se hizo pasar por mí o, más bien, algo o alguien me poseyó y yo no me enteré.
Ser madre no me excusa, no me justifica. Y, pese a ello, he de decir que, desde que soy madre no tengo ganas de escribir. No obstante, algo debe haberse movido, algún tapón se ha desatascado o se ha colado algo de aire fresco por alguna ranura de mi armadura de madre que hace que ahora aboque esta declaración de silencio inusitado, de pausa tediosa y sin horizonte concreto. Y parece que algo ha dejado que me vuelva a poder a enfrentar a la página en blanco.
Quizás este no sea un gran artículo, quizás no sea más que una isla en medio de la nada y mi silencio siga siendo continuado. El caso es que hoy, justo hoy, no he aplazado nada. ¿Y qué ha pasado justo hoy? Eso es lo de menos, lo importante es que ahora escribo un punto. Así. Punto. Y espero que sea seguido.
Bonica ja tornaràn els dies d’escriptures llargues. Si ara la teva ment i el teu cos no poden escriure, alguna cosa necessitaràs cuidar.
Aqui estem els que et llegirem escriguis quan escriguis. Canviant amb cada etapa. Reconeixent aquella nova persona.
Una abraçada,
Qué palabras tan bonitas, sencillas y sinceras. Qué bien saber de ti y cuando lo decidas, aquí seguiremos para leerte.
Un fuerte abrazo 🤗 😘
Bonic sentir-te de nou. Ser mare és maravellós, els escuts invisibles que ni sabíem que teníem, cauen i llavors és quan descobrim que en teníem i volem cuidar-nos més i estimar-nos més per cuidar plenament aquest nou ésser diminut tant important en la nostra vida..o aquetS 😉!!
Després d’aquest punt i seguit, arriba el següent paràgraf que amb gust esperaré.
Tornaràs a tenir espais per escriure, tornaràs a poder ser tu per a tu. Gaudeix mentrestant de l’armadura que, tard o d’hora, te l’hauràs de treure.
Un plaer llegir-te sempre.
Una abraçada bonica 🙂
Un plaer llegir-te sempre…
Una abraçada, bonica!
😉
Bonic sentir-te de nou. Ser mare és maravellós, els escuts invisibles que ni sabíem que teníem, cauen i llavors és quan descobrim que en teníem i volem cuidar-nos més i estimar-nos més per cuidar plenament aquest nou ésser diminut tant important en la nostra vida..o aquetS 😉!!
Després d’aquest punt i seguit, arriba el següent paràgraf que amb gust esperaré.
Buenas Isa!
Muy bonitas tus escrituras!
Espero que sigas siendo la misma desde cuando te conocí en la escuela (mestre morera) eres una super profesora y dicen que las cosas buenas nunca se olvidan.
Saludos!
Hola Antony,
Ahora veo tu comentario. Espero te llegue mi respuesta. Hace tiempo que tenía abandonado el bloc. Te recuerdo, bueno, os recuerdo mucho. Espero que estés bien y todos tus compañeros y compañeras también. Gracias por ese bonito comentario que me ha llegado muy hondo.
¡Un abrazo fuerte!
Hola!
Si todo bien!
Siempre cuando hablo con antiguo compañeros nos acordamos de ti 😀😀😀
Gracias por todo!
Dales muchos recuerdos a todos y a todas!!!
Vale, eso haré!
Ser madre ha sido para mi mucho más que un cambio de vida, me ha sacudido entera. Ni mis valores ni creencias son las mismas. Ni los amigos lo son. Pero ésta nueva versión es con la que me siento cómoda ahora mismo.
Te encontrarás